Typowe dłuta stolarskie. Klasyczny uchwyt z lakierowanego drewna bukowego (jest wersja z plastikowym), kilka rozmiarów, nic nietypowego. Jednak jakość materiałów w stosunku do ceny przyjemnie zaskakuje i sprawia, że dłuta znajdą zastosowanie u większości osób, które zajmują się drewnem a jednocześnie nie chcą od razu wydawać średniej krajowej na komplet dłut.
Stal chromowo-wanadowa, której twardości producent nie podaje. Zauważalne jest tylko to, że po upadku na beton ładnie i chętnie się wyszczerbiają
a ostrzenie zmarnowanego dłuta zajmuje sporo czasu. Ostrze ładnie wyprofilowane pod kątem 25 stopni, fazy boczne obrobione dość zgrubnie, całość jednak gładka. Bardzo częste są niestety przypadki, że całe ostrze jest lekko skrzywione, dlatego należy na to zwracać uwagę przy kupnie. Ale chociaż jest to uciążliwe, da się naprawić za pomocą kamienia szlifierskiego i wysiłku. No i jak większość lepszych stali lubi rdzewieć.
Po odpowiednim naostrzeniu noża i ew. splanowaniu całości otrzymujemy narzędzie, które w drewno wchodzi jak w masło. Nawet parogodzinne dłutowanie w twardych gatunkach nie sprawia im trudności, chociaż oczywiście ostrze się tępi. Jest to jednak na tyle twarda stal, że nie musimy go ostrzyć co chwilę, żeby w ogóle pracować. Przy odrobinie wprawy cięcie w poprzek włókien można przeprowadzać bardzo precyzyjnie a pozawijane słoje są przecinane bez poszarpanych włókien. Tylko gatunki o bardzo niskiej gęstości nie poddają się tym dłutom, bo to jak cięcie styropianu - jakkolwiek byśmy się starali, zawsze będzie nierówny. Mimo wysiłków nie udało mi się nigdy wyprowadzić gładkiej powierzchni w poprzek włókien w jakichś azjatyckich śmieciach przeznaczanych na palety i w najtańszej sośnie.
Bukowe rączki są zabite metalowymi obręczami i chociaż zdarzają się "dzwoniące", to wytrzymują bardzo wiele. W najszersze dłuto uderzam często bez litości dziadowym (nie mylić z dziadowskim) pobijakiem i na rączce widać zaledwie odpryski lakieru i niewielkie ślady. Poza tym są wg mnie niezwykle wygodne i nawet parogodzinna praca nie sprawia, że na dłoni powstają otarcia albo odparzenia, co zdarzało mi się przy innych dłutach z rączkami z tworzyw sztucznych. Jest to jednak sprawa dość indywidualna i dłuto należy po prostu przymierzyć do ręki.
Ceny dłut różnią się zależnie od wielkości i wahają się w granicach 12-30zł za sztukę a i to wygląda różnie w zależności od sklepu. Jest to moim zdaniem najtańsze dłuto na rynku, które warto kupić. Poniżej tej ceny bardzo rzadko się zdarza znaleźć coś, co nadaje się do jakiejkolwiek pracy. Jeśli posiadamy już w warsztacie dłuta lepszej jakości, to komplet tych byłby dobrym uzupełnieniem skrzynki na wyjazdy, na których strata narzędzia za 100zł mocno boli, ale 15zł jesteśmy w stanie przeżyć. Natomiast jeśli planujemy rozpocząć zabawę lub pracę z dłutami, są one najlepszym kompromisem między jakością a ceną. Amator na gorszych dłutach niczego się nie nauczy a może nawet zniechęci do ręcznej pracy, doświadczony natomiast nie będzie klął co chwila, bo mu dłuto łamie drewno zamiast przecinać.
Dostępne rozmiary to 6, 10, 12, 16, 20, 22, 25, 32 i 38mm.
Podsumowując plusy dodatnie i ujemne:
- nierzadkie przypadki skrzywionych noży (ugięcie poniżej 0,5mm), wymagające splanowania;
- czasami luźne okucia górne;
- dokładnie obrobione tylko powierzchnie robocze;
-/+ tendencja do rdzewienia - to "uroda" tego gatunku stali;
+ dobra, twarda stal, długo trzymająca ostrość;
+ wygodna, drewniana rączka;
+ cena/jakość!
+ typowa budowa, co sprawia, że łatwo je przechowywać w istniejących wieszakach/uchwytach;
+ doskonały wybór dla początkujących lub jako uzupełnienie wyjazdowych kompletów narzędzi.
Kilka słów o planowaniu dłuta. Podobnie jak w przypadku strugów, należy to wykonywać na płaskiej, twardej powierzchni, na której umieszczamy papier ścierny, zaczynając od gradacji 60-80. Szlifujemy bez pośpiechu, zwracając uwagę na równomierne ścieranie na całej długości ostrza i nie zaoblanie krawędzi. Pilnować należy również temperatury - nawet wyczuwalne ciepło może zniekształcić geometrię noża. Gdy już całe ostrze jest płaskie, zmieniamy papier na drobniejszy aż do chwili, gdy powierzchnia zaczyna przypominać lustro. Wykańczamy na papierze wodnym.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Ręcznie da radę, tylko trzeba się nauczyć. Bez zaokrąglania, z trzymaniem kątów itd.
